ROZDZIAŁ 4 " Zemsta nie jest rozwiązaniem"

Odkąd pamiętam środy należały do najbardziej znienawidzonych przeze mnie dni. Traktowałam je, jak coś co trzeba po prostu przeżyć, a na koniec położyć się do łóżka z myślą, że jutro jest czwartek. A fakt, że w tym roku semestr zaczynał się w środę, było przekleństwem. Lily nastawiła budzik  na godzinę szóstą i jako pierwsza wystartowała do łazienki. Ja leniwie przeciągnęłam się w łóżku narzekając na zbyt sztywne mięśnie pleców. Dormitorium było kwadratowym pomieszczeniem, gdzie bez trudu mieściło się pięć łóżek z czerwono - złotymi baldachimami. Na środku znajdował się mały piecyk, który w czasach już chłodnej jesieni, a także zimy dostarczał wystarczająco ciepła, aby wytrzymać w tym kamiennym pomieszczeniu, prawie na szczycie wieży. Czasami, gdy wiatr wiał tak mocno, że świsty słychać było w całym pomieszczeniu złączałyśmy dwa łóżka i w piątkę spałyśmy przytulone do siebie, aby odseparować myśli od przerażających dźwięków, a skupić się na zabawnych historyjkach, lub wspomnieniach.

-Tylko ja mam wrażenie, że ten dzień to będzie istna droga przez piekło? – zapytałam ziewając głośno.

Dorcas, która zajęła łóżko tuż obok mnie z głośnym jękiem okryła się puchową kołdrą ostentacyjnie mnie ignorując. Prychnęłam zdenerwowana i podeszłam do łóżka Alice, gdzie jego właścicielka przeglądała swoją kosmetyczkę. Dziewczyna od zawsze chowała tam swoje największe skarby. Lakiery do paznokci w każdym odcieniu i kolorze. Można by powiedzieć, że miała na tym punkcie niezłego świra, ale już nie raz uratowała mi dzięki temu skórę.

-Co robisz? – powiedziałam kładąc się tuż obok niej.

-Wybieram lakier na dziś i jutro, a może nawet…

- Na cały tydzień – dokończyłam za nią i sięgnęłam po flakonik z morskim odcieniem. – Ten weź na piątek.

Gdy Lily opuściła wreszcie łazienkę dobiegłam do drzwi, nim zrobiła to zaspana wciąż Elizabeth i szybko zasunęłam zasuwkę. Dobrze wiedziałam, że nie mogę siedzieć za długo mając za drzwiami trzy wciąż nieprzygotowane współlokatorki gotowe pożreć mnie na śniadanie za niedokładną fryzurę, lub niezrobiony makijaż. Chociaż to drugie dotyczyło jedynie Dorcas. Opłukałam twarz zimną wodą, aby zmyć z niej resztki snu i powolnymi ruchami przeczesałam jasne pukle. Gdy w końcu założyłam szkolny mundurek otworzyłam drzwi wpuszczając do środka Dorcas ze zwycięskim uśmiechem na twarzy. Szybko zawiązałam czerwono – złoty krawat i związałam włosy w wysokiego kucyka. Lily już umknęła z dormitorium zapewne, aby zagonić zagubionych pierwszaków do Wielkiej Sali. Po dość długim czekaniu zerwałam się z łóżka i również ruszyłam na śniadanie. Pokój Wspólny był pusty, ale na czerwonej kanapie siedział Peter, który najwyraźniej czekał na któregoś z przyjaciół.

-Ej, Pettigrew! Idziesz?

Peter odwrócił się w moim kierunku i poderwał z miejsca. Przez chwilę szliśmy w milczeniu patrząc jedynie na znajomą podłogę korytarzy.

-Na kogo czekałeś? – zapytałam cicho mając nadzieję, że tym niewinnym pytaniem przerwę ciszę.

-Na któregoś z chłopaków, ale James chciał czekać na Lily, a reszta wciąż była jeszcze w łóżkach – wzruszył ramionami. – A ty, czemu nie przyszłaś z Elizabeth?

-Stoi w kolejce do łazienki, a ja jestem głodna.

Wielka Sala była już w połowie zapełniona, gdy opadliśmy na swoje miejsca, a moje oczy skierowały się w stronę stołu Krukonów. Diany jeszcze tam nie było i miałam nadzieję, że wczorajsza Ceremonia Przydziału to jedynie mój koszmar spowodowany zbyt dużą ilością jedzenia.

-Chyba widzisz, że jej nie ma – kąśliwy głos Dorcas sprowadził mnie na ziemię.

Spojrzałam złowrogo na Gryfonkę i bez słowa sięgnęłam po tosty i dżem z wiśni.  Czasami zastanawiam się, czy Dorcas rzeczywiście jest taka okropna. Czy sprawia jej przyjemność kopanie ludzi, jakby byli leżącymi na drodze kamykami.

-Może to tylko zbieżność nazwisk – szepnęłam do siebie.

-Zawsze można ją zapytać – odparła beztrosko brunetka i odgarnęła z czoła włosy. – Aż dziwne, że twój tata o niej nie wspomniał.

Zdusiłam w sobie ochotę na spoliczkowanie czarownicy i wyładowałam całą swoją złość na maśle. Ostrze noża niebezpiecznie uderzyło o brzeg naczynia i wydało okropny pisk, przez który wzdrygnęły się osoby, które na swoje nieszczęście usiadły tuż obok mnie.

-Chcesz, abyśmy wszyscy ogłuchnęli? – warknął zaspany Syriusz i usiadł obok Dorcas, która nieznacznie przesunęła się w stronę Remusa.

-Tak Syriuszu, to mój plan zagłady świata – syknęłam i odrzuciłam moje śniadanie z powrotem na talerz w chwili, gdy do sali wkroczyła Diana Mathison.

-Och dosyć tego – prychnęła Dorcas i ignorując moje okrzyki ruszyła w stronę Diany.

-Zabiję ją – jęknęłam i ukryłam twarz w dłoniach.

Odwróciłam się plecami do dziewczyn i wpatrywałam się w twarz Remusa. Chciałam wyczytać z niej wszystkie emocje, abym miała chociaż jakiś pogląd na sytuację.

-Co robią? – zapytałam zagryzając delikatnie wargę.

-Rozmawiają i nie uwierzysz, ale Dorcas jest miła… - wyszeptał Syriusz. – Może to początek jakiegoś cudu?

-Wraca – szepnął Remus i spojrzał na mnie uważnie.

I rzeczywiście po chwili Dorcas ponownie usiadła na swoim miejscu i jak gdyby nigdy nic zaczęła jeść swojego tosta. Najwyraźniej musiała się cieszyć moją ciekawością i cierpieniem, bowiem jej czarne oczy były utkwione we mnie.

-No i? – zapytał w końcu Black.

-A co cię to interesuje, kretynie? – warknęła mierząc chłopaka złowrogim spojrzeniem.

-Jednak to nie cud, Dorcas znów jest sobą – zawołał na cały głos Syriusz i niektórzy parsknęli śmiechem. – Co z tą ładną blondyneczką?

-To jest jej siostra – szepnęła cicho i utkwiła we mnie swoje czarne tęczówki.

Przez krótki moment wstrzymywałam oddech. Miałam wrażenie, że w tych zimnych oczach dostrzegłam blask współczucia, a potem opuściłam głowę i skupiłam się na swoim śniadaniu.

~*~

-Aria słuchasz mnie? Aria.. ARWENA!

Podskoczyłam, jak oparzona i nieprzytomnie zerknęłam na Elizabeth. Jej zwykłe spokojna twarz była teraz delikatnie zaczerwieniona z gniewu, ale oczy były pełne współczucia, którego nie chciałam. Rozejrzałam się spokojnie po sali do historii magii, która była całkowicie pusta. Najwyraźniej lekcja musiała się już skończyć, ale ja całkowicie nic z niej nie pamiętałam.

-Już koniec?

-Skończyła się jakieś trzy minuty temu – westchnęła Ellie i zaczęła mnie pakować. – Jak dobrze, że to już ostatnia lekcja. Pozostali nauczyciele mogliby nie być na tyle wyrozumiali.

-Dzięki, poradzę sobie – westchnęłam i chwyciłam torbę.

Potrzebowałam samotności. Chwili ciszy na przemyślenie wszystkiego, oraz sposobu zabicia Mirandy i Diany Mathison. Gdy moja przyjaciółka ruszyła w stronę Pokoju Wspólnego, gdzie Huncwoci zapewne doprowadzali do palpitacji serca Lily, ja wycofałam się w stronę biblioteki. Ogromne pomieszczenie wypełnione ogromnymi księgami, które mieściło się na końcu korytarza na drugim piętrze było puste. No nie licząc dwóch Krukonów, którzy urządzili tu sobie turniej szachowy. Pani Powell była na tyle wyrozumiała, że pozwalała im spędzać tu wolny czas.  Minęłam ją przy dziale literatury mugolskiej, gdzie układała dzieła Szekspira. Była wysoką kobietą i bardzo krótkich jasnych włosach. W jej czekoladowych oczach można było znaleźć wyrozumiałość i dobroć. Skinęłam delikatnie głową i rozsiadłam się przy najbardziej oddalonym stoliku w otoczeniu grubych tomów historii magii.  Wyciągnęłam podręcznik i leniwie przewracałam kartki. Wojny goblinów należały do najbardziej znienawidzonych przeze mnie tematów. O wiele bardziej wolałam bardziej współczesne wydarzenia. Niechętnie wyjęłam z torby rolkę pergaminu i zaczęłam skrobać pierwsze zdania wypracowania. W tym momencie zadania domowe wydawały się idealną formą ucieczki.

-Tylko tu mogłabyś się schować – westchnął Remus i usiadł obok mnie.

Starałam się ignorować jego natrętne spojrzenia kierowane w moją stronę. Nienawidziłam jak to robił. Gdy siadał obok ciebie i patrzył. W ten sposób zawsze zmuszał mnie do wszelkich wyznań. Nawet tych najintymniejszych. W końcu zrezygnowana odrzuciłam pióro na bok i pozwoliłam uronić sobie jedną łzę. Małą, zimną, która powoli spływała po moim policzku.

-Nienawidzę go – wyszeptałam na tyle, aby tylko on mógł to usłyszeć.

W oka mgnieniu znalazł się tuż przy mnie i przyciągnął do piersi. Nie chciałam płakać. Od dziecka byłam uczona, że łzy to oznaka słabości, która może być wykorzystana przez wrogów. Ale wokół mnie nie było ani jednego przeciwnika. Chwyciłam mocniej jego białą koszulę i pozwoliłam, aby łzy swobodnie spłynęły mi po policzkach. Wzięłam głębszy oddech i odsunęłam się od niego na odległość ramion.

-Dobrze wiesz, że to nieprawda – uśmiechnął się delikatnie, gdy ścierałam z twarzy ostatnie ślady łez.

-Ciekawe skąd to wiesz?

-Bo znam cię od sześciu lat i wiem, że nie jesteś zdolna do nienawiści.

Parsknęłam śmiechem i pokręciłam z politowaniem głową. W życiu nie słyszałam większej głupoty. Gdy stawałam przed lustrem widziałam w sobie dwie osobowości. Tak różne, że nie powinny istnieć w jednym ciele. Ta pierwsza Aria była wesoła i miła dla wszystkich. Ale Arwena była pełna arystokrackiego lodu i potrafiła niszczyć samym spojrzeniem.

-Więc, jaka jestem według ciebie Remusie? – zapytałam wygodniej rozkładając się na krześle.

-Osobą, która nie skrzywdziłaby kogoś bliskiego, a nienawiść to pojęcie, którego całkowicie nie rozumie.

Uśmiechnęłam się delikatnie i spojrzałam prosto w granatowe tęczówki.

-Widzisz jedynie to, co chcesz zobaczyć w ludziach Remusie – szepnęłam.

Nim zdążył otworzyć usta, aby dodać coś jeszcze chwyciłam swoje rzeczy i jednym ruchem zgarnęłam je do otwartej torby. Zostawiłam chłopaka samego, bo nie był w stanie mi pomóc. Dogonił mnie jednak przy schodach.

-Wiem, co kombinujesz – sapnął zmęczony biegiem.

-Ja nic…

-Nie kłam – powiedział szybko i spojrzał na mnie z przyganą. – Chcesz poprosić Dorcas o pomoc.

Niemo otworzyłam usta, ale po chwili je zamknęłam. Skąd mógł wiedzieć, że pomyślałam o tym? Przecież nie wypowiedziałam tego na głos, nawet nie zasugerowałam. Splotłam ręce na piersi i uciekłam wzrokiem w stronę portretu pastereczki z grupą owieczek.

- To jak zawieraniu paktu z diabłem – ostrzegł mnie. – Zresztą zemsta na tej dziewczynie nic ci nie da. Twoi rodzice się nie zejdą, bo Diana będzie płakać po kątach.

-Na Merlina, przestań! – syknęłam wściekła. – Nie rób ze mnie potwora jasne? To moja rodzina i nie pozwolę, aby jakaś blond pokraka w niej mieszała!

- Zastanów się – powiedział podchodząc jeszcze bliżej. – Zemsta to nie jest rozwiązanie. Twoi rodzice są dorośli, jeśli naprawdę się kochają, to wrócą do siebie prędzej, czy później. Dorcas tylko pogorszy i twoją, i ich sytuację.

Już miałam się odezwać, gdy chłopak bez słowa ruszył w z powrotem w stronę biblioteki. Zagryzłam dolną wargę tak mocno, że poczułam w ustach smak krwi.

- On ma rację – odezwała się pastereczka patrząc na mnie przerażająco niebieskimi oczami.

-Och zamknij się – warknęłam i ruszyłam w stronę Pokoju Wspólnego.

Ledwo przepchnęłam się przez tłum ludzi zebrany tuż przy wejściu. Potknęłam się o nogę jakiegoś pierwszaka i obrzuciłam go wściekłym spojrzeniem.  Wtedy napotkałam oczy Dorcas. Siedziała na podłodze przy kanapie i stukała paznokciami o okładkę książki. Miałam wrażenie, że czyta ze mnie, jak z otwartej księgi. W końcu odwróciłam głowę i pobiegłam do dormitorium.

-Zemsta, to nie jest rozwiązanie – powtórzyłam słowa Lupina opierając się o drzwi dormitorium.

Usiadłam na łóżku i wyciągnęłam z torby kawałek pergaminu. List do matki odpadał. Jedynie doprowadziłby ją do szału i ataku na ojca. Drżącą ręką napisałam wstęp i zgniotłam pergamin rzucając nim w okno. Wydałam z siebie jęk bezsilności i opadłam na poduszki. Pustka w głowie. Wdrapałam się na kamienny parapet czując, jak chłód kamienia przenika przez szatę. Oparłam czoło o szybę i wpatrywałam się w jezioro. Tafla wody była dzisiaj wyjątkowo spokojna. Ponownie chwyciłam pióro w dłoń i zaczęłam kreślić litery. Nie mogłam pozwolić, aby emocje wzięły nade mną górę.

-Czyli jednak wybierasz pokojowe rozwiązanie?

Spojrzałam na stojącą w drzwiach Dorcas, która uśmiechała się delikatnie. Już zdążyła pozbyć się szaty i przebrać się w spódniczkę w kolorze granatu i białą koszulę.

-W ten sposób ucierpi mniej osób – westchnęłam kończąc list.

-Myślisz o swojej rodzinie, czy o Mathisonach? – zapytała siadając na moim łóżku. – Kiedyś uczono nas, że każde przewinienie należy karać.

-To było dawno Dor. Zresztą nam też wiele razy się upiekło – westchnęłam zmęczona.

-Jak wolisz, nic nie zrobię bez twojej zgody.

-Dorcas? – odezwałam się, gdy czarownica znajdowała się tuż przy drzwiach. – Miej przygotowany plan awaryjny dobrze?

-Oczywiście – uśmiechnęła się promiennie i zamknęła za sobą drzwi.

Zacisnęłam dłonie w pięści. Prawie słyszałam w głowie zrezygnowane głosy Remusa i Elizabeth. Oboje nie pozwoliliby mi na coś takiego, ale nie potrafiłam już ich słuchać. Ostatnimi czasy byłam zbyt miła dla wszystkich. Nie myślałam o sobie i teraz powinnam to nadrobić. Dla dobra swojego i mojego własnego. Schowałam list do koperty i sięgnęłam po płaszcz. Czasami żałowałam, że sowiarnia jest tak daleko. Powoli zeszłam do Pokoju Wspólnego, dając sobie czas na wycofanie się. Gdy moja stopa dotknęła podłogi, oczy Elizabeth natknęły się na mnie.

-Pójść z tobą? – zapytała.

Skinęłam delikatnie głową i skupiłam wzrok na śnieżnobiałej kopercie. Po kilku minutach obie szłyśmy pustymi już korytarzami Hogwartu. Narzuciłam szybkie tempo, abym nie miała zbyt dużego czasu na zmianę decyzji. Czułam jak w kieszeniach płaszcza trzęsą mi się ręce i to nie z powodu zimna. Sowiarnia była samotną wieżą wybudowaną na środku błoni. Już od dawna powinna być wyremontowana, bo według mnie lada moment miała się zawalić. Wspięłam się po stromych stopniach i wypatrywałam w ciemności brązowej sowy.

-Nina, ale to natychmiast na dół! – warknęłam na stworzenie, które aktualnie czyściła sobie pióra i udawała, że mnie nie słyszy.

Po kilku minutach, gdy ja krzyczałam na całą sowiarnię, a potem razem z Elizabeth skacząc jak wariatki machałyśmy rękoma. Dopiero wtedy sówka zleciała na niższe Pietro i łaskawie wyciągnęła nóżkę w moją stronę. Drżącymi palcami przywiązałam kopertę i pozwoliłam, aby ptak odleciał.

-Jestem z ciebie dumna – szepnęła cicho Elizabeth, a ja poczułam wstyd.

Szukając pokojowego rozwiązania, pozwalałam, aby Dorcas szukała słabych punktów Diany. Szykując się na wojnę wysłałam pakt, który według mnie miał jedynie przygotować pole walki. Ostatniej potyczki. 

Wow, nie było mnie tu z miesiąc. Nie wiem dlaczego, może szkoła, która nagle spadła mi na głowę jak spory kawał nieba? Pewnie tak. Drugi semestr nie zaczął się zbyt pomyślnie, dlatego wolałam się porządnie przyłożyć. Ferie jakoś odbudowały moją psychikę...

Jeśli chodzi o wasze blogi postaram się wszystko nadrobić w przyszłym tygodniu :)