ROZDZIAŁ 2 "Najłatwiej powiedzieć przepraszam"

            Warknęłam wściekle rzucając czarnymi balerinkami w stronę drzwi i opadłam na łóżko z miną niewróżącą nic dobrego. Wypuściłam głośno powietrze z płuc i zerknęłam na zegarek. Zostało mi równe dziesięć minut do przyjścia ojca, a moja szafa już była pusta. Zero pomysłów na kreację, czy fryzurę.

-Gdzie jesteś, Ally? – jęknęłam słysząc pukanie do drzwi.

Jednak w progu nie stała Alice, a mama, która natychmiast podniosła czarne buty i uśmiechnęła się pobłażliwie. A potem dostrzegła porozrzucane ubrania i bałagan, który zasłonił podłogę pomieszczenia zwanego moim pokojem. Nienawidziła, gdy cokolwiek leżało na brązowych panelach. Zamknęłam oczy czekając na okrzyki wściekłości i długi wykład na temat szacunku dla pracy, jaką wykonuje Błyskotka. Teraz byłam już pewna, że nie zdążę się przygotować na spotkanie i pojadę tam w dresie.

-To naprawdę ładne buty – powiedziała wskazując na obuwie.

Spojrzałam na nią zdziwiona, a ona cicho się zaśmiała. Aliena Spencer śmiejąca się w pokoju pełnym rozrzuconych ubrań. Uszczypnijcie mnie. Podniosła kilka bluzek i zaczęła je składać. Dopiero teraz dostrzegłam, że nie ma na sobie obcasów. Co było kolejny, wielkim wydarzeniem. Aliena Spencer zawsze miała co najmniej dwunastocentymetrowe obcasy. To była tradycja. Przyglądałam się, jak mama ogląda uważnie każde ubranie. Jakby chciała sobie przypomnieć, kiedy miałam to na sobie i co się wtedy działo. Taka już była. Twierdziła, że w szafie kryją się wszystkie wspomnienia, dlatego nigdy nie wyrzucała ubrań. Oddawała je innym, albo chowała na strychu by móc do nich wracać.

-Zostaw mamo – westchnęłam i podałam jej czarną marynarkę. – Zaraz posprzątam.

-Najlepiej podaj mi swoją definicję słowa zaraz – mruknęła kobieta. – Bo ostatnie twoje zaraz trwało dwa tygodnie.

Zarumieniłam się delikatnie i natychmiast ruszyłam do sprzątania. Dobrze wiedziałam, że mama mi tego nie zapomni i będzie wypominać, aż do czasu mojej wyprowadzki, a może i dłużej. A to dlatego, że mam sklerozę i mnóstwo innych, ciekawszych zajęć do zrobienia, niż odpisanie na długi list marudnej ciotki Wendy. Gdy ostatnia para butów wylądowała w pudełku dziewczyna usiadłam na biurku i uśmiechnęłam się do matki.

-Mam rozumieć, że nie bez powodu zrobiłaś w pokoju taki bałagan? – zapytała kobieta.

-Nie mam się, w co ubrać.

-Przecież masz tyle ubrań, że nawet w ciągu roku nie założysz wszystkich, a o butach to nawet nie wspomnę.

-Jakbyś ty miała ich mniej –mruknęłam z przekąsem i podeszłam ponownie do szafy. – Denerwuje się spotkaniem z tatą.

Kątem oka dostrzegam, jak mięśnie jej szczęki drgnęły, ale nie wypowiedziała żadnego słowa. Nie pocieszyła mnie, nie nakrzyczała. Po prostu odsunęła mnie od szafy i ponownie zaczęła przesuwać wiszące w niej wieszaki. W końcu podała mi letnią sukienkę w czarnym kolorze. Ujęłam ubranie w dłonie i przyjrzałam się pomarańczowym kwiatom, które znajdowały się na dole sukni. Nie pamiętałam, abym kiedykolwiek miała ją na sobie.

-Weź tą – poleciła.

Uśmiechnęłam się delikatnie i sięgnęłam po czarne buty na koturnie. Tak jak moja mama, rzadko chodziłam na płaskim obcasie. Wolałam, jak moje nogi trochę się wyszczuplały. Związałam włosy w luźny kok i chwytając torebkę zbiegłam na dół. Mama już siedziała przy stole w kuchni i przeglądała jakieś papiery. Odwróciła się w moją stronę próbując niezauważalnie zasłonić dokumenty.

-Wyglądasz ślicznie.

Komplement, abym nie zadawała pytań. Uniosłam wysoko brwi i podparłam się pod boki. Zawsze tak robiłam, gdy ktoś traktował mnie jak dziecko, którym już nie byłam.

-Wychodzę – mruknęłam spoglądając na twarz kobiety, próbują wyczytać z niej każde niewypowiedziane słowo i myśl. Bezskutecznie.

-Okej.

Nic, pustka w oczach. Wygładziłam nerwowo materiał sukienki i ruszyłam w stronę drzwi.

Raniłam ją. Czułam to, ale nie mogłam się cofnąć. W tym wypadku cokolwiek bym nie zrobiła, wbiłabym komuś sztylet. Zatrzymałam się z dłonią na klamce i jeszcze raz spojrzałam na matkę. Siedziała zgarbiona i powoli coś notowała. Mogło to być nowe menu na kolację Ministra Magii, albo pozew rozwodowy. Potrząsnęłam gwałtownie głową. Zrobię wszystko, aby ocalić ich małżeństwo i moją rodzinę. Wyszłam na dwór i rozejrzałam się po uliczkach Ravenwood. Wszędzie było pusto, co było spowodowane panującym w Anglii upałem. Byłam na dworze zaledwie kilka minut, a już czułam na czole kropelki potu.  Trzasnęłam drewnianą furtką i rozejrzałam się po piaszczystej drodze. Na drugim końcu zobaczyłam wysokiego mężczyznę w błękitnej szacie. Jego trochę przydługawe, blond włosy przykleiły się do spoconego, wysokiego czoła. Mimo to Andrew Spencer wciąż szeroko się uśmiechał, gdy mocno mnie przytulił.  Czułam jego wodę kolońską, na którą zawsze narzekałam, bo jej zapach roznosił się w całym domu. Teraz marzyłam jedynie o tym, aby złapać go za ręke i poprowadzić do domu, gdzie mama już nakłada na talerz potrawę ugotowaną według swojego przepisu. Wszystko prysnęło, gdy pociągnął mnie w przeciwległym kierunku, a dom zostawał za moimi plecami.

-Mieszkasz w Ravenwood? – wyjąkałam zaskoczona, a mężczyzna parsknął śmiechem. – No co?

-Nie uważasz, że gdyby twoja mama dowiedziała się o tym, posłałaby mnie na pożarcie psom? – zachichotał. – Mieszkam na obrzeżach Londynu.

Z trudem powstrzymała się przed wzdrygnięciem ramionami. Nigdy nie używał zwrotu twoja mama. Zabrzmiało to tak, jakby ostatecznie się od niej odciął, a przecież to on popełnił ten jeden, straszliwy błąd.  Z opuszczoną głową szłam za nim, podczas gdy on cicho nucił pod nosem nową piosenkę Gorących Kociołków. Ojciec słuchający nowoczesnej muzyki, matka niezwracająca uwagi na bałagan. Wedle mnie zbliżał się koniec świata.

Poczułam gwałtowny ucisk w kolanach, gdy zderzyłam się z twardym podłożem. Zachwiałam się delikatnie i omal nie zemdlałam z wrażenia. Przede mną stała ogromna willa otoczona zadbanym ogrodem. Jeśli miałabym oceniać na oko, to ten dom był o wiele większy, niż mój i mamy. Wiele gatunków kwiatów, które rosły przy białych ścianach już dawno powinno przekwitnąć. Ojciec ruszył powoli żwirową ścieżką nie zwracając najmniejszej uwagi na to, czy idę za nim. W powietrzu czułam duszącą mieszankę gorącego powietrza i zbyt dużej ilości kwiatów. Słońce, które prażyło niemiłosiernie odbijało się od białych ścian, przez co mocno raziło oczy. Cały teren był otoczony przez wysoki bluszcz, który opierał się na metalowym płocie. 

-Podoba ci się? – zapytał zatrzymując się przy drzwiach.

Wzruszyłam ramionami i weszłam do przestronnego holu, który był wypełniony przez obrazy moich przodków. Starałam się ignorować wyblakłe spojrzenia portretów, więc skupiłam się na wysadzanej białymi płytkami podłodze.

 -Ładny dom – mruknęłam z niechęcią spoglądając na zdjęcie apodyktycznego i ciągle marudzącego dziadka Alexandra. – Nie wiedziałam, że w ogóle istnieje.

Doskonale wiedziałam, że moja rodzina posiada kilka domków letnich, w którym mogłaby zamieszkać mała rodzina, ale nie słyszałam, aby ktokolwiek wspominał o tak ogromnej willi. Zachłannym spojrzeniem rozglądałam się chcąc zapamiętać każdy szczegół, by później wypytać matkę o pochodzenie niesamowitego domu.

-Należy do mojego ojca.

Z trudem powstrzymałam się przed wzdrygnięciem ramionami i wskoczeniu na jakiś dywan, byleby tylko nie dotykać podłogi. W końcu wielki Alexander słynął ze zwyczaju plucia na posadzki i zmuszania skrzatów do mycia ich krwią owiec. Już miałam zapytać ojca o tajemniczą blondynkę z fotografii, gdy ten złapał mnie za rękę i poprowadził w stronę salonu. Kolor delikatnego błękitu opanował całe pomieszczenie. Zarówno ściany, jak i meble. W tym pomieszczeniu również wisiało zdjęcie dziadka Alexandra, który aktualnie mieszkał we Francji ze swoją piątą żoną, która mogłaby być moją starszą siostrą.

-Co będziemy dzisiaj robić? – zapytałam odwracając się w jego stronę. – Myślałam nad spacerem, albo zagrajmy w szachy. Pamiętasz, jak robiliśmy to w każdy niedzielny wieczór?

-Już jesteście?!

Zmarszczyłam brwi i odwróciłam się w stronę, skąd dochodził głos. Moim oczom ukazała się wysoka kobieta o bardzo szczupłej sylwetce i bladej cerze. Miała bardzo jasne włosy, które opadały na ramiona. Wąskie usta rozciągnęły się w uśmiechu, gdy ruszyła do mnie i mocno mnie objęła.

-Przepraszam, ale kim ty do cholery jesteś?! – warknęłam odpychając ją od siebie.

Dostrzegłam na jej twarzy szoki zdezorientowanie, a jej duże niebieskie oczy skierowała w stronę mojego ojca. Niemo poruszała ustami, a potem zrobiła kilka kroków do tyłu.

-Przyszłam za wcześnie- stwierdziła.

-Parę minut. Jeszcze nie zdążyłem jej powiedzieć.

-Powiedzieć o czym?!

Czułam, że lada moment eksploduje. Nagle mój plan ponownego złączenia rodziców uległ dużej komplikacji. Nie tylko z powodu nagłego ułożenia się życia mojego ojca, ale i obecność kobiety ze zdjęcia spowodowała nagły wzrost ciśnienia w moim ciele. Miałam ochotę wyciągnąć różdżkę i wypędzić kobietę z domu mojego ojca. Zerknęłam na niego, ale on natychmiast spuścił wzrok.

-Ario, to jest Miranda. Mieszka ze mną – wyjąkał.

Przeniosłam spojrzenie na blondynkę, która kuliła się w wejściu i najwyraźniej zastanawiała się, czy zostać w pomieszczeniu czy wybrać szybką ucieczkę. Pokręciłam przecząco głową i zaczęłam spazmatycznie oddychać. Próbowałam sobie przypomnieć imię kobiety, która rozbiła moją rodzinę. Czy to nie była właśnie Miranda?

-To ona, prawda? – zapytałam szeptem, choć miałam ochotę krzyczeć.

-Wiem, że jesteś wściekła i rozczarowana, ale musisz mnie wysłuchać – zaczął prowadząc mnie w stronę kanapy. – Kochałem, kocham twoją mamę, ale to już nie to samo. Za dużo nas różni, zresztą sama widzisz, że Aliena nie jest ideałem.

-Nie zrzucaj winy na nią – warknęłam czując, jak łzy napływają mi do oczu. – To ty wskoczyłeś komuś do łóżka.

Przez chwile wyglądał, jakbym wymierzyła mu celny cios w twarz. I szczerze, gdyby nie był moim ojcem, na pewno by taki otrzymał. Zmierzyłam srogim spojrzeniem Mirandę, która zarumieniła się i wyszła z pomieszczenia. Miałam ochotę pójść za nią i oskarżyć ją o kradzież czyjegoś męża. Przecież musiała widzieć złotą obrączkę na jego palcu.

-Zasłużyłem na to – westchnął i chwycił moje dłonie w swoje. – Wiesz, że zawsze chciałem mieć syna? Gdy byłem w szpitalu i usłyszałem, że jednak mam córeczkę nie mieliśmy nawet wybranego imienia. Długo się zastanawiałem, aż…

-Aż wybrałeś imię swojej ulubionej bohaterki z pewnej mugolskiej powieści – dokończyłam za niego. – Będziesz mnie teraz raczył opowieściami z przeszłości? Jakim to byłeś biednym mężem? Zniszczyłeś naszą rodzinę, mamę. Zniszczyłeś mnie.

Już nie umiałam powstrzymać łez, które płynęły po zarumienionych z gniewu policzkach. Wyrwałam dłonie z jego uścisku i wstałam. Nie pytając o pozwolenie podeszłam do kominka i rozpaliłam ogień. Musiałam opuścić ten dom. Natychmiast.

Impreza urodzinowa Alice zawsze była oficjalnym zakończeniem wakacji. Przychodziła na nią prawie cała szkoła, a alkohol lał się litrami. Dom państwa Owenów mieścił się blisko Edynburga, gdzie wieczory bywały już chłodne. Potarłam dłońmi odsłonięte ramiona i przygryzłam wargę. Od domu Alice dzieliły mnie jeszcze trzy ulice, a już teraz słyszałam odgłosy głośnej muzyki. Żałowałam, że nie weszłam do domu na dłużej i nie wzięłam jakiegoś sweterka, czy kurtki. Tak jak rok temu przy furtce nikt nie stał, więc mogłam swobodnie wejść do środka. Mimo chłodu cała impreza już przeniosła się na zewnątrz, gdzie ludzie tańczyli do skocznych kawałków Fatalnych Jędz, lub Magicznych Fiolek.

-Aria! – okrzyk Alice z trudem przebił się przez głośne basy i śpiew jakiś trzech Krukonek, który można by raczej nazwać wyciem do księżyca. – Jednak jesteś!

Alice była dziewczyną o kościstej sylwetce średnim wzroście. Miała bardzo jasne włosy, które sięgały jej prawie do pasa i falami otaczały twarz w kształcie serca. Dziewczyna mocno mnie objęła i z błyszczącymi oczyma spojrzała na trzymany przeze mnie pakunek.

-Najlepszego z okazji szesnastki – uśmiechnęłam się szeroko i pocałowałam ją w oba policzki.

-Nie musiałaś – skłamała gładko i odłożyła prezent na stół, gdzie stała już pokaźna górka. – Gdybym wiedziała, że będziesz to poczekalibyśmy z tortem.

-Przynajmniej zadbaliście o moją figurę – uśmiechnęłam się blado i rozejrzałam po ogrodzie. – Jest Elizabeth?

-Wpadła tylko na chwilę. Chyba ma jakieś problemy w domu.

Już miałam zapytać o szczegóły, gdy nagle spod ziemi wyrosła jedna z członkiń klubu szachowego, która chciała złożyć swojej szefowej gratulacje. Wzięłam butelkę kremowego piwa i ruszyłam do przodu, aby znaleźć jakieś spokojne miejsce. Gdzieś dostrzegam Dorcas, która była zajęta kokietowaniem dwóch nowych uczniów, którzy przyjechali z Durmstrangu. Opadłam na jedno z krzeseł, które stało przy stole z przekąskami i pisnęłam, gdy ktoś pociągnął mnie za materiał sukienki.

-Lily? – pisnęłam trzymając się za szaleńczo bijące serce. – Chcesz, abym zeszła na zawał?

-Chodź na dół.

-Że pod stół?

-Nie pod krzesło – warknęła z przekąsem i ponownie zniknęła pod meblem.

Paskudny rudzielec, pomyślałam z przekąsem i weszłam pod stół. Czułam pod palcami chłodną ziemię, oraz miękką trawę. Usadowiłam się wygodnie i z przerażeniem spojrzałam na Lily. Jej zwykle rude włosy przybrały teraz odcień wściekłego różu, a wszystkie piegi mieniły się na różne kolory. Zacisnęłam wargi, aby nie wybuchnąć śmiechem.

-Widzę, że bardzo cię to bawi – wysyczała i splotła ręce na piersi.

-A ciebie nie? – odpowiedziałam pytaniem na pytanie i przestałam powstrzymywać śmiech.

Nagle poczułam się lżejsza o kilka kilo. Jakby śmiech uwolnił ciało od wszelkich spięć i wspomnień dzisiejszego popołudnia. Sprzed moich oczu w końcu zniknęła przygnębiona twarz matki, gdy usłyszała o Mirandzie. Widziałam tylko zarumienioną ze złości Lily, różowe włosy i w tym momencie zielone piegi, które powoli przechodziły w błękit.

-Niech zgadnę, James?

-Black, ta cholerna podróbka mężczyzny! – warknęła zaciskając dłonie w pięści, a  jej podbródek zaczął drżeć, jakby zaraz miała się rozpłakać.

-Zaklęcie, eliksir, czy zwykła farba?

-Jakiś cholerny eliksir, który był w napoju – jęknęła żałośnie i podała mi szklankę.

Odebrałam naczynie, które było w połowie napełnione, a jego kolor miał lekki różowy odcień. Przysunęłam krawędź do nosa i delikatnie wciągnęłam woń. Zakrztusiłam się ostrym zapachem róż, oraz wody chlorowanej.

-Spokojnie, zejdzie po jakimś czasie – odparłam wylewając napój na trawę, która przybrała ten sam ostry odcień różu, co włosy panny Evans.

-To znaczy?

-Nie wiem, nie wypiłaś całego. Może z godzinę, albo dwa dni…

-Mam różowe włosy! – pisnęła.

- W ciemności nie widać. Serio.

Jej zielone oczy błysnęły złowrogo, gdy ponownie się zaśmiałam. Oparła się o nogę stołu i sięgnęła po paluszki, które ułożyła na swojej zielonej spódniczce. Sięgnęłam po jeden ze smakołyków i od razu włożyłam go do ust.

-Jak się czujesz? – zapytała.

-Cudownie, w życiu nie bawiłam się lepiej. Nie ma to, jak impreza na koniec wakacji pod stołem – prychnęłam.

-Dobrze wiesz, o co mi chodzi – warknęła mrużąc oczy. – Pytałam o sytuacje w domu.

-Którym? Tym, gdzie mieszkam z mamą, czy tam, gdzie gniazdko uwił sobie mój ojciec z jakąś dwudziestoletnią lafiryndą?

-Ładna jest?

-W porównaniu do mojej mamy? Jest młodsza, ale czy ładniejsza? Moja mama też ładnie wyglądała w wieku dwudziestu lat.

-Myślisz, że chodzi jedynie o wiek?

-A masz jakąś inną teorię, geniuszu? – wysyczałam i podciągnęłam kolana pod brodę. – Facetom chodzi jedynie o ładny wygląd, aby mogli się pokazać ze swoją zdobyczą na salonach.

-No nie wiem…

-Uszczypnijcie mnie – zawołał męski głos. – Lily Evans jednak wierzy w miłość!

-James, zmiataj stąd – wrzasnęłam i uderzyłam w nogę, która mogła należeć do niego.

W efekcie Potter jęknął głucho i po chwili wepchnął się pod stół. Usiadł jak najbliżej Lily, która posłała mu mrożące krew w żyłach spojrzenie. Zawsze podziwiała Jima za wytrwałość, jeśli chodzi o zaloty, które kierował w stronę niedostępnej rudowłosej. Może i były to bardzo dziecinne i czasami głupie sposoby podrywu, ale jego wytrwałość budziła podziw. Poprawiła tkwiące na czubku nosa okulary i oparł się o ramię Lily.

-A ty tu czego? – warknęła panna Evans.

-Ej, nie atakuj. To nie ja wlałem ci ten eliksir do napoju, chociaż w różowym wyglądasz równie uroczo, co w rudym.

-A może zobaczymy, jak ty będziesz wyglądał w różu? W końcu to najbardziej męski kolor na świecie.

-Zostawię was samych gołąbki –westchnęłam wychodząc spod stołu.

-Nie zostawia mnie z nią, ona mnie zabije – wykrzyczał James.

Zachichotałam i zaczęłam się przeciskać pomiędzy ludźmi. Niektórzy wciąż tańczyli na prowizorycznym parkiecie, a inni już leżeli pod drzewem. Dorcas plotkowała z Alice pozwalając się obejmować jakiemuś wysokiemu mężczyźnie. Najwyraźniej nie był zbyt interesujący, skoro panna Meadowes wolała rozmowę z Alice, niż gorąca noc w jednym z pokoi.

-Biedny facet.

Odwróciłam się w stronę Syriusza, który popijał jeden z drinków, które Alice ustawiła na stolikach. Odgarnął z twarzy czarne kosmyki i rozciągnął usta w kpiącym uśmiechu. Wywróciłam oczami na widok rozpiętej koszuli, oraz śladów kobiecej szminki na szyi i kołnierzyku.

-Uroczo – prychnęłam wskazując na plamy.

-Ech, wy kobiety. Gdybyście mniej tego nakładały…

-Mam ci przypomnieć, kto w zeszłym roku nakładał na twarz mój podkład i zużył całą tubkę? – uniosłam brwi wysoko i zabrałam mu kubek.

-Nie boisz się, że ucierpi twoja arystokratyczna dusza?

-Potrzebuje tego, zresztą ja się nie upijam po jednym drinku – uśmiechnęłam się kpiąco i opróżniłam kubek. – Eliksir? Naprawdę nie masz lepszych pomysłów?

-Lilka już ci się poskarżyła? – parsknął śmiechem zwracając na siebie uwagę dwóch przechodzących obok Puchonek. – Na początku miała to być Dorcas, ale znalazła sobie nową ofiarę i gdybym coś jej zrobił, to nie dożyłbym kolejnego roku szkolnego.

-Więc zaryzykowałeś morderstwo z rąk Lily Evans? To chcesz mieć wyryte na nagrobku?

-Jeszcze długo pożyje – zaśmiał się. – James nie pozwoli mnie zabić.

-Chyba, że Lily się z nim umówi.

Odwróciłam się zostawiając zszokowanego Blacka i ruszyłam w stronę Dorcas i Alice, gdy zauważyłam samotnie siedzącego Petera. Opadłam na krzesło obok niego i wzięłam kolejnego drinka.

-Czemu siedzisz sam?

-James gdzieś zniknął, Syriusz podrywa jakąś Ślizgonkę, a Remus tańczy z Cat – wymienił i przechylił szklankę do końca.

-Z kim?

-Z Cat, Catelyn. No wiesz, panią prefekt.

-Nie miał z kim rozmawiać? – zapytałam czując delikatne ukłucie. Nigdy nie lubiłam Catelyn i gdybym mogła wysłałabym ją na księżyc.

-Jak dla mnie, to miał. Zrobił to z własnej woli.

Splotłam ręce na piersi i sięgnęłam po kolejny kubek. Nie wiedziałam, co byłoby lepsze. Remus z jakąś Ślizgonką, czy Remus z Catelyn Sevepool.

Rozdział nie wyrobił się na święta, niestety. Podobnie jest z miniaturką, która leży w połowie nie dokończona. Raz, że nie miałam czasu, bo przygotowania do Wigilii i mój własny pech pochłonął cały czas. ( Gotowanie, zepsucie dwóch telefonów w ciągu jednego dnia, zepsucie dekodera od telewizji). A dwa, chyba za dużo bym wam zdradziła w tej miniaturce, więc cały cykl będzie musiał trochę poczekać, co nie znaczy, że z niego rezygnuje. Co to, to nie. A teraz spóźnione (i to bardzo) życzenia świąteczne.

Życzę wam drodzy czytelnicy, wszystkiego, wszystkiego dobrego. Mnóstwa szczęścia, kilogramy miłości, tony cierpliwości do mnie, a także szczęścia w nadchodzącym 2014 roku! W końcu znika pechowa 13, więc MUSI być lepiej.

Jeszcze raz pozdrawiam i obiecuję, że nowy rozdział pojawi się za dwa tygodnie. Równe czternaście dni, inaczej strzelę sobie w stopę. OBIECUJE!