PROLOG CZ. II "Wszystko kiedyś się kończy"

Mocniej pochyliłam się nad książką i modliłam się, aby to wszystko nagle ustało. Wrzaski były coraz głośniejsze, a głos pani Spencer coraz bardziej wściekły i zapłakany. W końcu podniosłam się z krzesła i trzasnęłam głośno drzwiami mając nadzieję, że to przypomni rodzicom, że znajduję się w domu. Poczułam na policzku pojedynczą łzę, gdy okrzyki stały się jeszcze głośniejsze.

Chwyciłam za klamkę od okna i przez chwilę mocno się z nią szarpałam, aby w końcu poczuć na twarzy podmuch świeżego, wilgotnego powietrza. Usiadłam na parapecie i spojrzałam w dół. Dostrzegłam idealnie obciętą trawę i kilka róż, które wspinały się po białej ścianie domu. Przez chwilę miałam nadzieję, że cała kłótnia się skończyła. Cisza była niczym miód na moje obolałe serce. Ciągłe krzyki, które trwały w tym domu powoli mnie dobijały. Czasami wystarczyła zostawiona na stole szklanka i awantura gotowa. Już sama nie wiedziałam, kto je zaczynał i co było przyczyną.

Zawsze wyobrażałam sobie Alienę i Andrew Spencerów, jako jedne z najzgodniejszych małżeństw. Moja matka zajmowała się siecią magicznych restauracji, które były wybierane przez najbardziej szanowane osoby, które najczęściej zasiadały na wysokich stanowiskach Ministerstwa Magii. Zaś ojciec był właśnie kimś takim. Od czternastu lat zasiadał za biurkiem, jako doradca Ministra i często gościł na pierwszych stronach wielu gazet. Jak się poznali? Nie była to kolejna romantyczna historia biednej kobiety poznającej bogacza. I Aliena, i Andrew pochodzili z rodów czystej krwi, a ich małżeństwo zostało zaaranżowane przez ich rodziców, gdy Andrew miał dwadzieścia lat, a Aliena zaledwie czternaście.

Ale ich miłość była prawdziwa. Widziałam to, ale coś się zepsuło. Od trzech miesięcy nie potrafili dojść do nawet najmniejszego porozumienia. Kłócili się nawet o menu rodzinnej kolacji. Bo przecież deser malinowy, a ciasto truskawkowe, to dylemat, od którego zależą losy świata.

-KIEDY ZAMIERZAŁEŚ MI POWIEDZIEĆ?! – wrzask Alieny Spencer rozległ się po domu i dotarł nawet do szczelnie zamkniętego pokoju.

Uchyliłam delikatnie drzwi i rozejrzałam się po pustym korytarzu. W końcu wyszłam z pokoju i ruszyłam powoli w kierunku schodów. Schodziłam ostrożnie, aby żaden ze stopni nie zaskrzypiał nagle i nie zwrócił uwagi moich rodziców, którzy znajdowali się aktualnie w salonie. Stanęłam blisko chłodnej ściany i zerknęłam w głąb pomieszczenia. Białe ściany były poobwieszane różnymi zdjęciami przedstawiającymi moją rodzinę, a czerwone meble natychmiast rzucały się w oczy. Na kanapie tuż przed kominkiem siedziała szczupła kobieta, która ukrywała twarz w dłoniach, na których znajdowało się mnóstwo złotych pierścionków. Jej rude włosy spływały na ramiona, które drżały od szlochu.

-Jak mogłeś mnie tak okłamać – wyszeptała.

-Ally, posłuchaj mnie, proszę – Andrew uklęknął na podłodze i ujął w dłonie rąbek jej czarnej sukni.

Jego blond włosy były poprzetykane białymi już pasemkami, a mocno zarysowana szczęka nosiła na sobie ślady dłoni mojej matki. Nie słyszałam ciosów, ale dobrze wiedziałam, że matka brzydziła się przemocy. Więc, co takiego skłoniło ją do uniesienia dłoni na własnego męża?

-ODSUŃ SIĘ ODE MNIE PODŁY KŁAMCO! – wrzasnęła i odtrąciła go, wstając z kanapy.

-Możesz nie podnosić na mnie głosu? – poprosił Andrew łapiąc żonę za nadgarstki.

- Nie rozkazuj mi- warknęła. – Wynoś się stąd.

-Co się dzieje? – mój szept był na tyle delikatny, że początkowo rodzice nie zwrócili na mnie uwagi. Dopiero po chwili zapłakane oczy matki utknęły we mnie, jakby nie mogła sobie przypomnieć, kim jest owa istota stojąca w drzwiach. – Ktoś mi to wyjaśni?

- Aria, usiądź, proszę – mruknął zakłopotany ojciec wskazując jej miejsce na kanapie.

Spojrzałam niepewnie na matkę, która pośpiesznie ocierała łzy i uśmiechnęłam się do niej. Usiadła tuż obok mnie obejmując mnie swoim ramieniem, spojrzałam na jej lekko pomarszczoną twarz. Ona jednak utkwiła swoje spojrzenie w ojcu, który co chwila poprawiał swoją czarną szatę. Jakby bał się spojrzeć w oczy swojej jedynej córce.

-Pewnie zauważyłaś, że pomiędzy mną, a mamą nie układa się za dobrze – westchnął w końcu zrezygnowany i oparł się o kominek, na którym stało ich ślubne zdjęcie. Przez chwilę mężczyzna wpatrywał się w oprawioną przez złotą ramkę fotografię.

-Nie mieszaj jej w głowie – warknęła Aliena i spojrzała na mnie. – Tata się wyprowadza.

-Domyśliłam się z tego, co podsłuchałam – szepnęłam bojąc się podnieść głos. – Dlaczego? Ludzie nie rozstają się z błahych powodów.

Cisza, przerażająco długa cisza. Zerknęłam na matkę i jej zaczerwienioną z gniewu twarz.  Patrzyłam na bladą cerę i te kilkanaście zmarszczek, które powstały na przestrzeni lat. Tym razem to ona ścisnęła moje dłonie.

-Mamo, nie okłamuj mnie – poprosiłam.

- Tata i ja twierdzimy, że nasze małżeństwo dobiegło już końca….

-Miałaś mnie nie okłamywać – warknęłam. – Jak krzyczałaś, to wynikało z tego, że raczej jedna osoba podjęła tu decyzję.

-Tata poznał kogoś nowego…

-Ma romans, tak? – zapytałam zdenerwowana. Nienawidziłam, gdy traktowali mnie jak czterolatkę. – Nazywajmy rzeczy po imieniu.

-Tak, mam romans –mruknął Andrew i pogłaskał się po karku. – Nie chcę tracić z tobą kontaktu, Aria.

-Na ten temat będziemy rozmawiać w sądzie! – warknęła Aliena, która podniosła się gwałtownie z kanapy i stanęła pomiędzy ojcem, a mną. – Weź swoje rzeczy i wyjdź. Mój adwokat się z tobą skontaktuje.

Patrzyłam na to, jakby śniła. Nie wychodziłam z salonu, nie objęłam nawet ojca na pożegnanie. Nie mogłam. Obserwowałam jak chwyta swoją torbę i próbuje przedostać się do swojej córki, do mnie, ale Aliena Spencer natychmiast pojawiła się przed nim. Może i była drobną kobietą, ale siła jej spojrzenia była po prostu rażąca.

Na początku przepraszam za spóźnienie, ale ostatnie dni miałam zajęte co do minuty i o jakimkolwiek wejściu na komputer mogłam jedynie pomarzyć. Nie wiedzieć czemu moi nauczyciele myślą, że nie mam ciekawszych zajęć, niż kucie na sprawdzian z historii,czy pisanie długich i nikomu niepotrzebnych wypracowań. Tfu!

A teraz, gdy już się wyżaliłam, dziękuję wszystkim za miłe komentarze, które naprawdę pozytywnie mnie zaskoczyły. To opowiadanie powstało pod wpływem chwili, a wzbudziło jak widzę naprawdę dobre emocje. 

Kończę moje bezsensowne gadanie i obiecuje, że rozdział pojawi się za jakieś dwa tygodnie :)