ROZDZIAŁ 5 "Wyrzuty sumienia i spotkanie w bibliotece"

Nienawidziłam czekać. Ta czynność powodowała u mnie nagły wzrost ciśnienia krwi i nerwicy, na którą i tak już wszyscy narzekali. Przez całe śniadanie wyczekiwałam odpowiedzi jednocześnie zerkając na Dorcas, która jak gdyby nigdy nic jadła swoją owsiankę. Musiałam z kimś porozmawiać, ale nie potrafiłam spojrzeć w oczy Elizabeth i powiedzieć, że Dorcas planuje jak zniszczyć Dianę. Jeśli już mowa o niej, to ta całkiem nieźle zaklimatyzowała się w naszej szkole. Nie chodziła już sama po korytarzach, ale u boku Catelyn Sevenpool, która patrzyła na wszystkich surowym spojrzeniem. Po lekcjach zaszywałam się w bibliotece mając nadzieję, że nikt nie będzie mi towarzyszył. Polubiłam samotność i ciszę, która otaczała to magiczne pomieszczenie. Zamiast pisać wypracowania siadałam na krześle i wpatrywałam się w opasłe tomiska, jakby miały mi pomóc w podjęciu ostatecznej decyzji. Czasami ktoś siadał tuż obok i starał się odrabiać lekcje. Najczęściej była to Ellie, która potem przerywała swoją czynność i próbowała nawiązać ze mną rozmowę. Odpowiadałam krótkimi zdaniami, albo milczałam. Jej obecność powodowała u mnie rumieniec wstydu, a jakiś potwór wewnątrz mnie śmiał się głośno. Dzisiaj było zupełnie inaczej. Nikt nie ruszył ze mną do biblioteki, ale przy stoliku czekała na mnie osoba, która spowodowała u mnie rumieniec wściekłości. Powoli, starając się uspokoić podeszłam do stolika nie spuszczając wzroku z Diany Mathison. Dokładnie widziałam jej jasne oczy, tak podobne do tych, które uwiodły mojego ojca. Błysk rozbawienia sprawił, że ręce zaczęły mi się trząść, a krew w żyłach zawrzała.

-No nareszcie – westchnęła przeciągle i ułożyła nogi na blacie. – Już myślałam, że dzisiaj nie przyjdziesz.

Rzuciłam torbę na podłogę i opadłam na krzesło dokładnie naprzeciwko nowej Krukonki. Wyglądała na rozbawioną i pewną siebie. W tym momencie byłam pewna, że gdzieś w okolicy kręci się Catelyn gotowa dać mi szlaban za jakąkolwiek próbę zaatakowania blondynki.

-Nic nie powiesz? Aż dziwne, Catie mówi, że jesteś pyskata, jak mało kto w tym zamku.

-Serio? Nie macie lepszych tematów do rozmów? – warknęłam.

-Jakoś tak wyszło – wyszczerzyła się w ogromnym uśmiechu, który teraz oszpecał jej piękną twarz.

Przez chwilę siedziałyśmy w ciszy i walczyłyśmy na spojrzenia. Krew w moim ciele osiągnęła maksymalną temperatura i miałam wrażenie, że lada moment eksploduję. W mojej głowie układało się mnóstwo planów, jak zranić Krukonkę i uciec z biblioteki w jak najkrótszym czasie. Dziewczyna pochyliła się w moim kierunku.

-Myślisz, że nie wiem? – zapytała z ironią. – Może i twoi przyjaciele są ślepi, ale wręcz na czole masz napisane, że coś knujesz. Może nie osobiście, może przy pomocy tej czarnowłosej jędzy, ale ja i tak wygram. Mam po swojej stronie Catelyn i twojego ojca. Jak myślisz, jak zareaguje na wiadomość, że jego córeczka znęca się nad siostrą jego przyszłej żony?

-Masz tyle samo tupetu, jak i głupoty, co twoja starsza siostra – syknęłam, a na jej policzkach pojawił się rumieniec gniewu. – Kim ty właściwie jesteś? Bo gdyby twoja starsza siostra nie wepchnęła się do łóżka mojego ojca byłabyś tylko jedną z wielu uczennic tej szkoły. Najprawdopodobniej omijaną przez wszystkich jak te zbroje, które od lat nie są czyszczone. Jak to jest budować swoją reputację na skandalu?

-Jeśli jeszcze raz obrazisz moją siostrę…

-Trzymaj się z dala od mojej rodziny – warknęłam.

Po chwili obie trzymałyśmy różdżki i mierzyłyśmy do siebie. Mocniej ścisnęłam magiczne drewienko i wycelowałam w serce. Do głowy przychodziło mi teraz mnóstwo klątw, o których czytałam. Wiedziałam też, że Diana myśli dokładnie o tym samym. Jak zranić, aby bolało jak najdłużej.

-Opuść różdżkę Spencer.

Chrapliwy głos Catelyn wdarł się do mojego mózgu, a prefekt Ravenclawu stanęła tuż obok blondynki. W tym momencie Diana uśmiechnęła się jadowicie i wycelowała w moją głowę. Nienawidziłam Sevenpool odkąd trafiłam do tej szkoły. Ta brązowowłosa dziewczyna o wyniosłym wyrazie twarzy przypominała mi, jaka powinnam być. Dumna, zimna arystokratka gotowa zrobić wszystko dla własnej korzyści i reputacji. Była trochę podobna do Dorcas, tylko miała w sobie odrobinę mniej okrucieństwa. Zaś, jeśli chodzi o wygląd, to nie wyróżniała się prawie niczym. Bez przygotowania mogłabym wymienić, co najmniej dziesięć podobnych do niej dziewczyn, w tym jej najlepszą przyjaciółkę. Wysoka i chuda jak tyczka, na dodatek jej skóra wyglądała, jakby od urodzenia nie widziała słońca. Brązowe pukle okalały twarz z ostrym podbródkiem, a małe brązowe oczy zawsze miały w sobie tą chłodną nutę.

-Odsuń się, Sevenpool! – syknęłam.

-Dziesięć…

-Co tu się dzieje?! – ostry głos Lily omal nie wytrącił mi różdżki z dłoni.

Po chwili tuż obok mnie pojawiła się Lily i Remus. Oboje mieli na swoich szatach odznaki prefektów Gryffindoru i dokładnie taką samą władzę, jak stojąca przede mną Catelyn. Mocniej zacisnęłam palce na różdżce, choć czułam na sobie zaniepokojone spojrzenia przyjaciół.

-Proszę, jednak masz trochę oleju w głowie – uśmiechnęła się Diana.

Już machnęłam różdżką, gdy nagle Remus złapał mnie za nadgarstek i unieruchomił, abym mogła jedynie wysyczeć w stronę Diany wiązankę niecenzuralnych słów. Lily zerkała na nas kątem oka, ale skupiła się na Catelyn, która wciąż trzymała różdżkę.

-To pogwałcenie praw prefekta – warknęła w stronę szatynki.

-I co zrobisz Evans? Polecisz do McGonagall? Flitwick i tak nie odbierze mi odznaki.

Spróbowałam się wyrwać Remusowi, ale on trzymał mnie za oba nadgarstki, a plecami przycisnął mnie do swojego torsu. Mogłabym wierzgać, krzyczeć i piszczeć, ale nie zdołałabym się wyrwać. W końcu Lily opuściła różdżkę i przeklęła pod nosem. Uniosłam wysoko brwi i spojrzałam na rudowłosą dziewczynę. Nigdy nie słyszałam, aby przeklinała. Nigdy.

-Zmiatajcie stąd – syknęła. – I nikomu o tym nie wspominać, bo Mathison dostanie taki szlaban, że natychmiast wróci do Francji.

Blondynka prychnęła pod nosem, ale opuściła bibliotekę razem z Catelyn, która uniosła dumnie głowę w geście tryumfu. Gdyby nie Remus to rzuciłabym się na nią z pięściami nie licząc się z tym, że tego samego dnia mogłabym pakować kufer i wracać do domu. Gdy były już w odpowiedniej odległości Remus w końcu mnie wypuścił. Dyszałam ciężko, ale z godnością otrzepałam szatę.

-Coś ty sobie myślała dziewczyno? – fuknęła na mnie Lily.

-Czekała tu na mnie. Co miałam zrobić? Odwrócić się i uciec jak mała dziewczynka?

-Na pewno nie wyciągać różdżkę. Na Merlina, Aria! Wyglądałaś, jakbyś chciała ją przekląć.

-Nie zamierzałam – skłamałam gładko i wyciągnęłam potrzebną do wypracowania książkę. – A teraz byłoby świetnie, gdybyście przestali patrzeć na mnie, jak na śmierciożercę i dali odrobić mi zadanie z transmutacji.

-O nie! – warknęła Lily i wyrwała mi książkę. – Koniec z odcinaniem się od wszystkich na całe dnie. Zrobisz to w Pokoju Wspólnym – warknęła i ruszyła w stronę wyjścia.

-Może byś tak coś zrobił? – zawołałam do Lupina, ale on tylko uśmiechnął się w odpowiedzi i ruszył za Evans.

-Cholerny dyktator i wspólnik niemowa – fuknęłam niechętnie ruszając za nimi.

~*~

Nienawidziłam odrabiać lekcji w zatłoczonym Pokoju Wspólnym. Chyba ostatnio w ogóle nienawidziłam mnóstwa rzeczy. Począwszy od normalnych czynności do mojego ojca włącznie. Siedziałam na kanapie i uparcie próbowałam przeczytać ostatni rozdział. U podnóża kanapy siedział James i Black, którzy pod nieobecność panny Evans obiecali się mną zajmować. Efekt był taki, że oboje grali w eksplodującego durnia robiąc przy tym więcej hałasu, niż pozostali uczniowie znajdujący się Pokoju Wspólnym. Różdżka, która leżała na kanapie nagle zaczęła wyglądać nader kusząco. Mogłabym obu zamienić w żaby, a potem rzucić do jeziora i mieć spokój na co najmniej kilka miesięcy.

-Chyba nie chcesz ich zabić? – zapytała Elizabeth siadając obok mnie.

-Planuje, a ty mi przeszkadzasz.

James rzucił w moją stronę przerażone spojrzenie i odsunął się nieznacznie. Jeszcze bardziej skuliłam się na kanapie i starałam skupić swój umysł na małych literkach. Ile bym teraz dała za przesiedzenie kilku minut w bibliotece. Cały swój jutrzejszy posiłek, oraz wszystkich moich znajomych. Może dlatego, że aktualnie każdy doprowadzał mnie do szału.

-Powinnaś się rozluźnić – uśmiechnął się Syriusz, gdy karta eksplodowała wprost na Jamesa.

-Syriusz ma rację – powiedziała nagle Elizabeth i zarumieniła się delikatnie pod wpływem mojego zdziwionego spojrzenia. –Wiem, że sytuacja jest trudna i denerwujesz się odpowiedzią od ojca, ale trochę zabawy też ci się przyda. Szczególnie po dzisiejszym wydarzeniu w bibliotece…

-To ta mała jędza zaczęła – warknęłam zdenerwowana i trzasnęłam opasłym tomem o swoje nogi. – Przestańcie mnie o to obwiniać!

-Nikt cię nie obwinia, że…

- Masz za mało samokontroli – dokończył za nią James i natychmiast uchylił się przed lecącym podręcznikiem.

-Chciałam powiedzieć, że… - zamilkła szukając w głowie dokończenia tego feralnego zdania.

Patrzyłam na nią z nadzieją, ale w końcu blondynka spłonęła rumieńcem i zaczęła się bawić krańcem swojej białej koszulki. Przez chwilę czułam się, jakby ktoś dał mi w twarz, a w kącikach oczu poczułam łzy.

-Jestem beznadziejna – szepnęłam.

-Nieprawda – okrzyk Elizabeth był zbyt głośny i ranił mi uszy.

W jednej chwili ramiona blondynki szczelnie mnie otoczyły i przycisnęły do siebie. Wtuliłam się w dziewczynę szlochając cicho i mamrocząc ciche przekleństwa w stronę gapiących się na mnie Blacka i Pottera. Po chwili oboje wyszczerzyli się w tym swoim głupkowatym uśmiechu i dołączyli do uścisku. Black objął od tyłu Ellie, a James wdusił mnie w fotel i wetknął mi swój łokieć do oka.

-Tyle cukru! – zawołał Syriusz, a Elizabeth parsknęła serdecznym śmiechem.

-Potter, złaź ze mnie padalcu – wysyczałam próbując wydostać się spod rosłego bruneta.

-Nie wierć się to pójdzie mi szybciej – westchnął, ale potknął się o moje nogi i runął na podłogę tuż pod nogi zdziwionej Evans. – Cześć Liluś!

Parsknęłam śmiechem na widok znudzonej Lily, która poluźniła swój krawat i przekraczając Jamesa usiadła obok mnie.

-Widzisz, nawet jak padasz jej do stóp, ona i tak cię ignoruje – zachichotał Syriusz, za co dostał poduszką w twarz.

-Czy oni kiedykolwiek dorosną? – zapytała Lily, ale było to chyba pytanie rzucone w przestrzeń, jakby to wszechświat miał jej dać odpowiedź. – Co u ciebie?

-Czekam na twój wykład – westchnęłam i ponownie otworzyłam książkę.

-Cieszę się, że posłuchałam Remusa i poszłam ciebie szukać.

Uniosłam wysoko brwi i spojrzałam na profil rudowłosego stworzenia. Ta dziewczyna była totalną wariatką. Jeszcze większą, niż ja. A osobiście myślałam, że jest to rzecz niemożliwa do osiągnięcia. Czasami zachowywała się jak moja matka, opanowana, chłodna. Kiedy indziej potrafiła zorganizować ze mną bitwę na poduszki i okładać tymi miękkimi przedmiotami każdego, kto stanął na jej drodze. A po drugie, skoro to Remus tak się o mnie martwił, to gdzie teraz był?

-Skoro Remus jest taki wspaniałomyślny, czemu oboje zostawiliście mnie z tymi… głąbami – jęknęłam wskazując na Jamesa i Syriusza, którzy rzucali w siebie poduszkami, co chwila chowając się za jakimś meblem.

-Bo mamy swoje obowiązki.

Mówiła zupełnie, jak moja matka, gdy pytałam, czemu nie ma czasu, aby porozmawiać z ojcem osobiście, a nie przy pomocy prawnika. Splotłam ręce na piersi i oparłam głowę o ramię Elizabeth. Ta poklepała mnie po kolanie i zaczęła nucić pod nosem jakąś mugolską piosenkę. Ten wieczór mógłby trwać wiecznie.

~*~

Obiady od zawsze były najweselszymi posiłkami w ciągu dnia. O tej porze w Wielkiej Sali zawsze było głośno od rozmów i krzyków uczniów, a pomiędzy stołami latały tajemne liściki i samoloty. Schyliłam głowę, nim jakaś kulka trafiła w moje oko i opadłam na swoje miejsce. W tym samym momencie naprzeciwko mnie usiadł Remus.

-Uwaga, Lupin obrońca uciśnionych – zawołałam, chociaż dobrze wiedziałam, że nikt nie zwróci na mnie uwagi.

-Tak myślałem, że w końcu mi się dostanie – westchnął i uniósł ręce w geście poddania. – No dalej, krzycz ile wlezie.

Uśmiechnęłam się delikatnie i pocałowałam go w policzek. Przez chwilę patrzył na mnie zaskoczony, a potem całą jego twarz pokrył ceglany rumieniec. Nie mogłam powstrzymać jeszcze szerszego uśmiechu, który pojawił się na mojej twarzy.

-Dziękuję – szepnęłam i poczułam mocne uderzenie w ramię.

-Co gołąbki – zawołał Syriusz i wyszczerzył się do Remusa. – Wszystko gotowe?

-Niby co? O nie – warknęłam przyglądając się dwójce huncwotów. – Powariowaliście? Przecież Lily was zamorduje!

-To, że pannie Evans znowu coś nie będzie grało, to żadna nowość. A uczniowie Hogwartu potrzebują zabawy.

-Uczniowie, czy ty?

-Głównie ja! – odparł zadowolony Black i klasnął w dłonie.

Rozejrzałam się przerażona w chwili, gdy rozległ się trzask. Niemo poruszałam ustami wpatrując się w stół Ślizgonów, gdzie co chwila jedne z uczniów zamieniał się w jakieś stworzenie. Rozległy się okrzyki przerażenia i gorączkowe nawoływania do spokoju.

-Black, ty idioto! – warknęłam, gdy Agnes Ribbon zamieniła się w ogromnego ślimaka, a cała podłoga w Wielkiej Sali pokryła się śluzem. – Zamorduje cię!

-Oj, Aria. Rozluźnij się trochę!

W końcu wrzaski ustały, a wszyscy uczniowie, którzy zachowali swą ludzką postać stali na swoich miejscach i przyglądali się, jak nauczyciele próbują odmienić Ślizgonów. Większość uczniów parsknęła głośnym śmiechem na widok ślimaka o rudej grzywce, który po chwili zmienił się w ociekającą śluzem Agnes. Jej dziecięcą twarzyczkę pokrył rumieniec wstydu, a na policzki trysnęły łzy. Po chwili z piskiem wybiegła z klasy ślizgając się na lepkiej mazi. Tuż za nią pobiegła jej najlepsza przyjaciółka Aileen, która zatrzymała się przy drzwiach i rzuciła Blackowi mordercze spojrzenie.

-BLACK DO MOJEGO GABINETU! – głośny okrzyk profesor McGonagall natychmiast uciszył całą salę.

-Tak jest, pani profesor! – zasalutował szatyn i pochylił się w moją stronę. – Warto było – szepnął.

Uderzyłam go delikatnie w tył głowy, ale tyle wystarczyło, aby stracił równowagę i wywrócił się na śluzie. Ku jego nieszczęściu złapał się dolnej części szaty profesor Sprout, która runęła dokładnie na niego. Tym razem nawet Ślizgoni parsknęli śmiechem, gdy z ust nauczycielki zielarstwa wydobyło się kilka przekleństw. W końcu profesor McGonagall z pomocą profesora Slughorna pomogła wstać opiekunce Puchonów, która dumnie otrzepała szatę i ruszyła w stronę stołu nauczycielskiego mamrocząc coś cicho pod nosem.

-No dalej, Black. Wstawaj! Jestem ciekawa, jak sam się z tego podniesiesz.

To, ja. Tak, zgadza się nadal żyję. Co mam na swoje usprawiedliwienie? Cholerna wena schowała się gdzieś w moim pokoju i za licho nie umiem je znaleźć. Mimo to nie zamierzam porzucać tego opowiadania. Muszę po po prostu przebrnąć przez martwy punkt i tyle. Więc jak na razie nie spodziewajcie się drugiego postu w tym miesiącu. Może tak na początku kwietnia.